Images, Preludes Livre II, Les Soirs Illumin s

Images, Preludes

In het prille begin van de twintigste eeuw koos de muziek voor een benadering die een afspiegeling vormde van een benadering die reeds in de schilderkunst was gevolgd door Turner, Constable, Whistler en later Monet en zijn groep, en in de letterkunde door Baudelaire, de gebroeders Goncourt, Verlaine en Rimbaud. Als reactie op de excessen van het Academicisme en de Romantiek, richtten kunstenaars zich op het vastleggen van sfeer en stemming, op het suggereren en evoceren in plaats van verklaren en beschrijven, op het schetsen zonder details uit te werken.De artistieke stroming die bekend staat als het Impressionisme begon in het midden van de negentiende eeuw met de dichter Baudelaire en zijn theorie van mystieke correspondenties. Het impressionisme vervaagde contouren, maakte harde randen glad, vermeed plotselinge, scherpe contrasten en stelde de kleur boven de lijn: het was een procedure, een techniek, eerder dan een denksysteem. Er was geen voorkeur voor een bepaald thema, hoewel de natuur beslist in het centrum van haar preoccupaties stond: zij schuwde noch de industriële wereld, die toen in volle expansie was, noch de allegorie en legende waar de Symbolisten zo dol op waren. Symbolisme en Impressionisme waren niet antithetisch, maar juist complementair: veel werken zijn impressionistisch van techniek, maar symbolistisch van inspiratie; Debussy's Prélude à l'après-midi d'un faune is een goed muzikaal voorbeeld. Claude Debussy was de grote vertegenwoordiger van het Impressionisme in de muziek, hoewel we het belang van Maurice Ravel en Frederick Delius niet mogen vergeten. De suprematie van kleur over lijn werd in de muziek de suprematie van harmonie en timbre over melodie. In plaats van het traditionele melodische thema te geven, gebruikte de componist suggestieve klankschilderingen. Het impressionisme leidde zo tot een soort wisselwerking tussen de verschillende kunstdisciplines, tot een convergentie van de kunsten: de schilderkunst zocht muzikale harmonieën, de literatuur werd muzikaal, en de muziek schiep suggestieve voorstellingen zoals de schilderkunst. Debussy schreef over de bron van zijn inspiratie: "Wie zal het geheim van de muzikale compositie ontdekken? Het geluid van de zee, de kromming van de horizon, de wind in de bladeren, de roep van een vogel, registreren complexe indrukken in ons. Dan plotseling, zonder dat wij er bewust voor gekozen hebben, komt een van deze herinneringen naar voren om zich uit te drukken in de taal van de muziek. Het draagt zijn eigen harmonie in zich. Met geen enkele inspanning van onze kant kunnen we iets bereiken dat waarachtiger of juister is Debussy was een opmerkelijk pianist, dus het is niet verwonderlijk dat de piano, met de resonantie die zij biedt, haar sustain, haar 'washes' van harmonie, zo'n centrale rol speelde in het genereren van het nieuwe klankmateriaal dat nodig was om de indrukken over te brengen die geïnspireerd waren door zulke originele onderwerpen als de kille somberheid van een tuin in de regen, magische reflecties op water, of helder, kleurrijk vuurwerk. De pionier op dit gebied was echter ongetwijfeld Ravel, en niet Debussy, wiens pianostukken voordat Ravel zijn Jeux d'eau (1901, v.p. 1902) componeerde vrij traditioneel van vorm en structuur waren, in dezelfde trant als die van Grieg, Chopin of Chabrier. Jeux d'eau, een stuk geïnspireerd door het geluid van water, de muzikale klanken van fonteinen, watervallen en beekjes, brak nieuw terrein door zijn compositorische procédés: figuratie in vloeiende, vloeiende arpeggio's op de rechterhand, melodische lijn geschetst door de linker, en dit in een impressionistische harmonische context (gebruik van de pentatonische toonladder, open kwarten en kwinten, grote secundes, negende akkoorden, enzovoort). Geïnspireerd door de jongere componist, zou Debussy de instrumenten smeden die hem in staat zouden stellen zijn dromen en visioenen over te brengen in pianostukken met een ongeëvenaarde charme. In de loop van de volgende jaren zou hij een corpus opbouwen van suggestieve, poëtische, kleurrijke, uniek mooie stukken, ongeëvenaard in de pianoliteratuur: Estampes (1903), Images (1905 en 1907), de Préludes (1910 en 1912). [...]

Beschrijving gevonden op BookSpot.nl