Die Schone M??Llerin

"Ik kan niet spelen of zingen, en als ik poëzie schrijf, zing ik en speel toch. Als ik de melodieën in mijn hoofd kon uitdrukken, dan zouden mijn liedjes succesvoler zijn dan ze nu zijn. Maar wanhoop niet, op een dag dient zich misschien een verwante ziel aan, die de melodieën kan horen die in mijn woorden verborgen zijn en ze kan teruggeven." Deze zinnen werden op 8 oktober 1815 in zijn dagboek geschreven door Wilhelm Müller (1794-1827), een inwoner van Dessau, de leraar, bibliothecaris en dichter die de verzen voor 'Die schöne Müllerin' schreef. Franz Schubert was drie jaar jonger dan Müller en het lied was het meest essentiële onderdeel van zijn hele oeuvre. In Schubert vond Müller die ‘verwante ziel’. De componist Schubert was gecharmeerd van de esthetische kwaliteit van de tekst van de dichter Müller. Müller, die naar model van 'de mooiste Duitse volksliedjes' schrijft, heeft de hoofdcriteria van zijn literaire taal samengevat: 'Eenvoud van vorm, zangkwaliteit van het ritme, natuurlijke directheid in de taal ... onbewust, diep, tederheid, die ... daarna lang doorklinkt en naïeve openheid naar de verlegen uitdrukking van de hoogste idealen." De oorsprong van de tekst voor 'Die schöne Müllerin' gaat terug naar Müller's leerjaren in Berlijn, 1816/1817. Toen was Müller die filologie studeerde, onderdeel van een groep jonge mannen en vrouwen die geïnteresseerd waren in literatuur, die elkaar regelmatig ontmoetten voor enthousiaste literaire discussies in het huis van staatsadviseur Friedrich August von Stägemann, die zelf poëzie schreef.

DIE SCHONE MULLERIN J.KUPFER/S.GIESA. F. SCHUBERT, CD

Beschrijving gevonden op Proxis.com

Die Schone Mullerin

"Ik kan noch spelen noch zingen, en als ik poëzie schrijf, zing en speel ik toch. Als ik in staat zou zijn de melodieën in mijn hoofd uit te drukken, dan zouden mijn liederen meer succes hebben dan nu het geval is. Maar wanhoop niet, op een dag zal er misschien een verwante ziel opduiken die de melodieën kan horen die in mijn woorden verborgen liggen en ze aan mij teruggeeft." Deze regels werden op 8 oktober 1815 in zijn dagboek geschreven door Wilhelm Müller (1794-1827), een inwoner van Dessau, de leraar, bibliothecaris en dichter die de verzen schreef voor 'Die schöne Müllerin'. Franz Schubert was drie jaar jonger dan Müller, en het lied was het meest essentiële element van zijn hele oeuvre. In Schubert vond Müller die gezochte 'geestverwant'. De componist Schubert was gecharmeerd door de esthetische kwaliteit van de tekst van de dichter Müller; Müller, die als voorbeeld "de mooiste Duitse volksliederen" nam, vatte bondig de belangrijkste criteria van zijn literaire taal samen: "Eenvoud van vorm, zingende kwaliteit van het ritme, natuurlijke directheid van de taal ... onbewuste, diepe, tederheid, die ... .nog lang nazindert, en naïeve openheid voor de verlegen uitdrukking van de hoogste idealen. "De oorsprong van de tekst voor 'Die schöne Müllerin' gaat terug tot Müllers studententijd in Berlijn, 1816/1817. In die tijd maakte Müller, die filologie studeerde, deel uit van een groep jonge mannen en vrouwen met belangstelling voor literatuur, die regelmatig bijeenkwamen voor enthousiaste literaire discussies in het huis van staatsraad Friedrich August von Stägemann, die zelf poëzie schreef....

Beschrijving gevonden op BookSpot.nl

Die Schone M??Llerin

"Ik kan niet spelen of zingen, en als ik poëzie schrijf, zing ik en speel toch. Als ik de melodieën in mijn hoofd kon uitdrukken, dan zouden mijn liedjes succesvoler zijn dan ze nu zijn. Maar wanhoop niet, op een dag dient zich misschien een verwante ziel aan, die de melodieën kan horen die in mijn woorden verborgen zijn en ze kan teruggeven." Deze zinnen werden op 8 oktober 1815 in zijn dagboek geschreven door Wilhelm Müller (1794-1827), een inwoner van Dessau, de leraar, bibliothecaris en dichter die de verzen voor 'Die schöne Müllerin' schreef. Franz Schubert was drie jaar jonger dan Müller en het lied was het meest essentiële onderdeel van zijn hele oeuvre. In Schubert vond Müller die ‘verwante ziel’. De componist Schubert was gecharmeerd van de esthetische kwaliteit van de tekst van de dichter Müller. Müller, die naar model van 'de mooiste Duitse volksliedjes' schrijft, heeft de hoofdcriteria van zijn literaire taal samengevat: 'Eenvoud van vorm, zangkwaliteit van het ritme, natuurlijke directheid in de taal ... onbewust, diep, tederheid, die ... daarna lang doorklinkt en naïeve openheid naar de verlegen uitdrukking van de hoogste idealen." De oorsprong van de tekst voor 'Die schöne Müllerin' gaat terug naar Müller's leerjaren in Berlijn, 1816/1817. Toen was Müller die filologie studeerde, onderdeel van een groep jonge mannen en vrouwen die geïnteresseerd waren in literatuur, die elkaar regelmatig ontmoetten voor enthousiaste literaire discussies in het huis van staatsadviseur Friedrich August von Stägemann, die zelf poëzie schreef.

Beschrijving gevonden op Bol.com