Toon Hermans - One Man Shows

De toon van Toon

Gek hoe ontroering werkt. Ontroering heeft op zich niks met sentiment te maken, zelfs niet met schoonheid, vertedering of treurigheid. Ontroering heeft alles met bezieling te maken. Een man in een zwart pak bijvoorbeeld, die alles doet met niks. Die op scène staat met een stoel. 1 stoel, 1 gewone stoel, een stoel waar op ooit zijn zuster heeft gezeten. En daar dan kurkdroog minutenlang, en nog eens minutenlang over blijft praten, over die ene gewone stoel, die stoel waarop die zuster…Dat is Toon Hermans voor ons. De poëzie van de eenvoud en de diepe ontroering van de clown. De hilarische clown die nu en dan zijn trieste ziel toont. Ook wij zoeken in ons eigen werk met Kommil Foo elke voorstelling opnieuw naar die perfecte balans tussen lach en traan. Daarin is Toon een blijvende inspiratie. Veel voorbeelden blijven er niet over met de jaren. Toon wel. - Kommil Floo -


Wanneer ik Toon Hermans leerde kennen? Weet ik niet. Zover ik weet was hij er altijd. Hij hoorde bij mijn jeugd, bij ons huis, bij mijn ouders, bij de pick-up. Ik woonde in een televisieloos huis omdat mijn vader en moeder dachten dat een televisie ons zou afleiden. Van wat? Van onze studies. Onze toekomst! Dus ik kende Toon alleen maar van foto’s en van zijn stemgeluid. Zo vaak werd er een plaat van Toon opgezet.
Niet alleen zijn conferences, ook zijn liedjes. Voor mijn ouders naar Carré gingen stonden de kaartjes voor Toon al een aantal weken te gloeien op de schoorsteenmantel. Er werd naar uitgekeken en als ze terugkwamen werd er weken op zijn voorstelling geteerd. Hoe vaak werden zijn woorden en grapjes niet herhaald? Na een avondje Toon konden mijn ouders weer jaren verder.
Weet nog zo goed dat ik de eerste keer mee mocht. Mee naar Carré. Vrees dat ik tien was. In mijn zondagse kleren. De eerste keer Carré was natuurlijk sowieso al feestelijk. Dat prachtgebouw aan de Amstel. De zaal gonsde voor aanvang. Pure opwinding. Iedereen had er zin in. Toon ook. Dat zag je toen hij opkwam met een grote tros ballonnen in zijn hand. Kleurige ballonnen. De zaal lachte. Hard. Heel hard. Bulderen is een beter woord. De clown in de smoking met de handen in zijn zak. Het kleine snorretje. De pretoogjes. De lol in het leven. Daar nam ik de beslissing. Dit wil ik ook, dacht ik. Mensen aan het lachen maken, troosten, ontroeren, vrolijk naar huis sturen, een paar uurtjes hun dagelijkse beslommeringen laten vergeten. Die avond trok Toon mij het toneel op. Na afloop wist ik het zeker: ik word Toon. En nu, 45 jaar later, denk ik nog vaak aan hem. Aan zijn vrolijkheid, zijn fenomenale timing, zijn kunst om een groot theater om te toveren tot een klein cafeetje, zijn ongelooflijke vakmanschap.
De humor is veranderd omdat het een nieuwe tijd is. De mens leeft een totaal ander leven. We hebben honderden netten op de buis, zijn de hele dag online en kunnen de hele wereld volgen. Af en toe komt er een stukje Toon voorbij. Zomaar op de radio of op de televisie. En altijd zet ik hem dan even harder. Ik zap nooit weg. En elke avond als ik in de kleedkamerspiegel van Carré kijk realiseer ik me dat Toon in het zelfde ruitje loerde. Ik denk altijd met een glimlach aan hem. Aan Toon. De toon van Toon. Ik maak een buiging, een diepe buiging, een diepe dankbare buiging. - Youp van ’t Hek -

Toon Hermans - One Man Shows

<h3 style="display:inline;">De toon van Toon</h3><br /><br /><br />Gek hoe ontroering werkt. Ontroering heeft op zich niks met sentiment te maken, zelfs niet met schoonheid, vertedering of treurigheid. Ontroering heeft alles met bezieling te maken. Een man in een zwart pak bijvoorbeeld, die alles doet met niks. Die op scène staat met een stoel. 1 stoel, 1 gewone stoel, een stoel waar op ooit zijn zuster heeft gezeten. En daar dan kurkdroog minutenlang, en nog eens minutenlang over blijft praten, over die ene gewone stoel, die stoel waarop die zuster…Dat is Toon Hermans voor ons. De poëzie van de eenvoud en de diepe ontroering van de clown. De hilarische clown die nu en dan zijn trieste ziel toont. Ook wij zoeken in ons eigen werk met Kommil Foo elke voorstelling opnieuw naar die perfecte balans tussen lach en traan. Daarin is Toon een blijvende inspiratie. Veel voorbeelden blijven er niet over met de jaren. Toon wel. - Kommil Floo -<br /><br /><br />Wanneer ik Toon Hermans leerde kennen? Weet ik niet. Zover ik weet was hij er altijd. Hij hoorde bij mijn jeugd, bij ons huis, bij mijn ouders, bij de pick-up. Ik woonde in een televisieloos huis omdat mijn vader en moeder dachten dat een televisie ons zou afleiden. Van wat? Van onze studies. Onze toekomst! Dus ik kende Toon alleen maar van foto’s en van zijn stemgeluid. Zo vaak werd er een plaat van Toon opgezet.<br />Niet alleen zijn conferences, ook zijn liedjes. Voor mijn ouders naar Carré gingen stonden de kaartjes voor Toon al een aantal weken te gloeien op de schoorsteenmantel. Er werd naar uitgekeken en als ze terugkwamen werd er weken op zijn voorstelling geteerd. Hoe vaak werden zijn woorden en grapjes niet herhaald? Na een avondje Toon konden mijn ouders weer jaren verder.<br />Weet nog zo goed dat ik de eerste keer mee mocht. Mee naar Carré. Vrees dat ik tien was. In mijn zondagse kleren. De eerste keer Carré was natuurlijk sowieso al feestelijk. Dat prachtgebouw aan de Amstel. De zaal gonsde voor aanvang. Pure opwinding. Iedereen had er zin in. Toon ook. Dat zag je toen hij opkwam met een grote tros ballonnen in zijn hand. Kleurige ballonnen. De zaal lachte. Hard. Heel hard. Bulderen is een beter woord. De clown in de smoking met de handen in zijn zak. Het kleine snorretje. De pretoogjes. De lol in het leven. Daar nam ik de beslissing. Dit wil ik ook, dacht ik. Mensen aan het lachen maken, troosten, ontroeren, vrolijk naar huis sturen, een paar uurtjes hun dagelijkse beslommeringen laten vergeten. Die avond trok Toon mij het toneel op. Na afloop wist ik het zeker: ik word Toon. En nu, 45 jaar later, denk ik nog vaak aan hem. Aan zijn vrolijkheid, zijn fenomenale timing, zijn kunst om een groot theater om te toveren tot een klein cafeetje, zijn ongelooflijke vakmanschap.<br />De humor is veranderd omdat het een nieuwe tijd is. De mens leeft een totaal ander leven. We hebben honderden netten op de buis, zijn de hele dag online en kunnen de hele wereld volgen. Af en toe komt er een stukje Toon voorbij. Zomaar op de radio of op de televisie. En altijd zet ik hem dan even harder. Ik zap nooit weg. En elke avond als ik in de kleedkamerspiegel van Carré kijk realiseer ik me dat Toon in het zelfde ruitje loerde. Ik denk altijd met een glimlach aan hem. Aan Toon. De toon van Toon. Ik maak een buiging, een diepe buiging, een diepe dankbare buiging. - Youp van ’t Hek -

Beschrijving gevonden op Bol.com