Verloren licht. Willem Gerards, Paperback
Available at:
Verloren licht. Willem Gerards, Paperback
Verloren licht
In het van corruptie vergeven Miami neemt Rosco DeVille en zijn team het op tegen een krankzinnig stel maniakken.<br />Willem Gerards (1954) trekt in deze pulp fiction roman alle registers van zijn bizarre fantasiewereld open<br /><br />Miami, Florida: woensdag 26 februari 2003, 09.30 uur.<br />Mijn collega Arnie Cohen en ik troffen de moddervette, naakte man aan op het toilet van een leegstaande bouwval langs Biscayne Blvd. - een voormalig motel - waar hij al minstens twee dagen met dode ogen gericht op de drie kogelgaten in de deur in staat van ontbinding zat te zijn. Op zijn voorhoofd stonden met een zwarte viltstift de woorden â SICK FUCKâ geschreven.<br />'Z'n buik, DeVille,' zei dr. Wulff, de patholoog-anatoom. 'Al helemaal groen geworden. Handen, onderarmen, voeten, kuiten -paarsblauw - op het zwarte af. Zijn nagels zijn ook zwart; gebruikte waarschijnlijk veel medicijnen. Vermoedelijk astma of iets dergelijks.'<br />De eerbiedwaardige dr. Wulff schoof voor de zoveelste keer zijn stalen brilletje terug. Hij droeg zijn bijnaam 'Einstein' met ere.<br />'Hoe oud is 'ie ongeveer?' vroeg Arnie.<br />Wulff haalde z'n schouders op. 'Een jaar of veertig, vijfenveertig...Dikke mensen zien er soms jonger uit dan ze in werkelijkheid zijn.'<br />'Wat doet die kerel hier?' dacht ik hardop.<br />'Goeie vraag, DeVille, maar ik laat 'm graag aan jullie over,' antwoordde Wulff...
Beschrijving gevonden op Bol.com
Verloren licht. Willem Gerards, Paperback
Beschrijving gevonden op Proxis.com
Verloren licht
Miami, Florida: woensdag 26 februari 2003, 09.30 uur. Mijn collega Arnie Cohen en ik troffen de moddervette, naakte man aan op het toilet van een leegstaande bouwval langs Biscayne Blvd. - een voormalig motel - waar hij al minstens twee dagen met dode ogen gericht op de drie kogelgaten in de deur in staat van ontbinding zat te zijn. Op zijn voorhoofd stonden met een zwarte viltstift de woorden â SICK FUCKâ geschreven. 'Z'n buik, DeVille,' zei dr. Wulff, de patholoog-anatoom. 'Al helemaal groen geworden. Handen, onderarmen, voeten, kuiten -paarsblauw - op het zwarte af. Zijn nagels zijn ook zwart; gebruikte waarschijnlijk veel medicijnen. Vermoedelijk astma of iets dergelijks.' De eerbiedwaardige dr. Wulff schoof voor de zoveelste keer zijn stalen brilletje terug. Hij droeg zijn bijnaam 'Einstein' met ere. 'Hoe oud is 'ie ongeveer?' vroeg Arnie. Wulff haalde z'n schouders op. 'Een jaar of veertig, vijfenveertig...Dikke mensen zien er soms jonger uit dan ze in werkelijkheid zijn.' 'Wat doet die kerel hier?' dacht ik hardop. 'Goeie vraag, DeVille, maar ik laat 'm graag aan jullie over,' antwoordde Wulff...
