Politie in beeld. liber amicorum Jan Naeyé, Hardcover
Available at:
De onderwerpen die aan de orde worden gesteld, zijn zeer gevarieerd, maar zoals voor het leven van Jan Naeye geldt, komt ook in de bijdragen telkenmale de politie in beeld. Inhoudsopgave M.G.W. den Boer & R. Fernhout, Politie onder de loep: toezicht op operationeel optreden in Europees perspectief M.J. Borgers, Het opsporingsbegrip anno 2009 H.K. ter Brake, Toestemming en dwangmiddelen, een verenigbaar stel? M.J.A. Duker & L. Stevens, Het politiële verdachtenverhoor: meer aandacht gewenst voor de totstandkoming van een betrouwbare verdachtenverklaring J.W. Fokkens & N. Kirkels-Vrijman, De artikelen 2 politiewet 1993 en 141 en 142 strafvordering als basis voor opsporingsbevoegdheden C.J.C.F. Fijnaut, The proof of the pudding: Stockwell L.W.J.C.. Huberts, M.E.D. Lamboo, J.H.J. van den Heuvel & K. Lasthuizen, Hoe staat het met de integriteit van de Nederlandse politie? P.J. van Koppen, De macht van de politie over verdachten en getuigen M. Kuijer, Geweldgebruik door de politie en de jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens E.R. Muller, Veiligheids- en politiebestel altijd in veranderingB.E.P. MyjerStraatsburgse grenzen aan geweldgebruik door de politie C.J. Petiet, De Rijksrecherche B.C.M. Raes & B.B. van der Meer, De psycholoog en het opsporingsonderzoekN. RozemondNoodweer door de politie T.M. Schalken, Politiegeweld en publieke verantwoording E. van Sliedregt, Over onrechtmatige aanhouding en oorlogsmisdrijven male captus bene detentus en de Eichmann exception J. S. Timmer& G. J. Pronk, Politiegeweld in Europa, een vergelijkende verkenning van bevoegdheden tot politieel vuurwapengebruik B. de Wilde, Het gebruik van anonieme getuigenverklaringen van politieambtenaren voor het bewijs Over Naeyé Wie het curriculum vitae van Jan Naeyé bestudeert, kan maar tot één conclusie komen: door de aderen van Jan stroomt blauw bloed. Op zijn negentiende levensjaar is in zijn leven de politie in beeld gekomen. En de politie is daarna in beeld gebleven. Na enkele jaren van actieve dienst bij de politie, heeft Jan zich op de wetenschap gericht. Een doorsnee-wetenschapper is Jan daarbij nooit geweest of geworden. Dat heeft allereerst met zijn centrale onderzoeksthema te maken. Hoewel ook andere wetenschappers warme belangstelling hebben voor het politiebedrijf, is Jan voor zover wij hebben kunnen nagaan nagenoeg de enige die vrijwel al zijn tijd en aandacht aan het politierecht (in ruime zin) heeft gewijd. Het wekt dan ook geen verbazing dat zijn publicaties nagenoeg alle facetten van dit rechtsgebied omvatten. Het is niet overdreven om te stellen dat juist door het werk van Jan Naeye het politierecht zich tot min of meer zelfstandige discipline heeft kunnen ontwikkelen. Ten tweede moet worden gewezen op de creatieve invalshoeken die Jan in zijn werk heeft betrokken. Of het nu gaat om de participerende waarneming waarvan hij in zijn dissertatie fraai gebruik heeft gemaakt, of de grootschalige dataverzameling en -verwerking in de boeken van meer recente datum, een klassieke rechtswetenschapper is Jan nooit geweest. Daarmee is tegelijkertijd een derde reden genoemd waarom Jan geen doorsnee wetenschapper is: allang voordat binnen rechtenfaculteiten termen als multidisciplinariteit in zwang raakten, was Jan bezig met dit type onderzoek.
Politie in beeld
De onderwerpen die aan de orde worden gesteld, zijn zeer gevarieerd, maar zoals voor het leven van Jan Naeye geldt, komt ook in de bijdragen telkenmale de politie in beeld. Inhoudsopgave M.G.W. den Boer & R. Fernhout, Politie onder de loep: toezicht op operationeel optreden in Europees perspectief M.J. Borgers, Het opsporingsbegrip anno 2009 H.K. ter Brake, Toestemming en dwangmiddelen, een verenigbaar stel? M.J.A. Duker & L. Stevens, Het politiële verdachtenverhoor: meer aandacht gewenst voor de totstandkoming van een betrouwbare verdachtenverklaring J.W. Fokkens & N. Kirkels-Vrijman, De artikelen 2 politiewet 1993 en 141 en 142 strafvordering als basis voor opsporingsbevoegdheden C.J.C.F. Fijnaut, The proof of the pudding: Stockwell L.W.J.C.. Huberts, M.E.D. Lamboo, J.H.J. van den Heuvel & K. Lasthuizen, Hoe staat het met de integriteit van de Nederlandse politie? P.J. van Koppen, De macht van de politie over verdachten en getuigen M. Kuijer, Geweldgebruik door de politie en de jurisprudentie van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens E.R. Muller, Veiligheids- en politiebestel altijd in veranderingB.E.P. MyjerStraatsburgse grenzen aan geweldgebruik door de politie C.J. Petiet, De Rijksrecherche B.C.M. Raes & B.B. van der Meer, De psycholoog en het opsporingsonderzoekN. RozemondNoodweer door de politie T.M. Schalken, Politiegeweld en publieke verantwoording E. van Sliedregt, Over onrechtmatige aanhouding en oorlogsmisdrijven male captus bene detentus en de Eichmann exception J. S. Timmer& G. J. Pronk, Politiegeweld in Europa, een vergelijkende verkenning van bevoegdheden tot politieel vuurwapengebruik B. de Wilde, Het gebruik van anonieme getuigenverklaringen van politieambtenaren voor het bewijs Over Naeyé Wie het curriculum vitae van Jan Naeyé bestudeert, kan maar tot één conclusie komen: door de aderen van Jan stroomt blauw bloed. Op zijn negentiende levensjaar is in zijn leven de politie in beeld gekomen. En de politie is daarna in beeld gebleven. Na enkele jaren van actieve dienst bij de politie, heeft Jan zich op de wetenschap gericht. Een doorsnee-wetenschapper is Jan daarbij nooit geweest of geworden. Dat heeft allereerst met zijn centrale onderzoeksthema te maken. Hoewel ook andere wetenschappers warme belangstelling hebben voor het politiebedrijf, is Jan voor zover wij hebben kunnen nagaan nagenoeg de enige die vrijwel al zijn tijd en aandacht aan het politierecht (in ruime zin) heeft gewijd. Het wekt dan ook geen verbazing dat zijn publicaties nagenoeg alle facetten van dit rechtsgebied omvatten. Het is niet overdreven om te stellen dat juist door het werk van Jan Naeye het politierecht zich tot min of meer zelfstandige discipline heeft kunnen ontwikkelen. Ten tweede moet worden gewezen op de creatieve invalshoeken die Jan in zijn werk heeft betrokken. Of het nu gaat om de participerende waarneming waarvan hij in zijn dissertatie fraai gebruik heeft gemaakt, of de grootschalige dataverzameling en -verwerking in de boeken van meer recente datum, een klassieke rechtswetenschapper is Jan nooit geweest. Daarmee is tegelijkertijd een derde reden genoemd waarom Jan geen doorsnee wetenschapper is: allang voordat binnen rechtenfaculteiten termen als multidisciplinariteit in zwang raakten, was Jan bezig met dit type onderzoek.
