Live At The Paradiso

Tot kort geleden was componist/arrangeur Robert Graettinger (1923 – 1957) alleen bekend voor een kleine groep jazz liefhebbers. Zijn compositie 'City of Glass', opgenomen op initiatief van Stan Kenton in 1951, ontlokte verontwaardigde reacties van 'chaos' tot 'dit is geen jazz' naar 'Wagneriaanse pretentieusheid'. Graettinger begon zijn carrière als een alt-saxofonist bij verscheidene minder bekende bands in Californië. Maar liet zijn sax snel voor wat het was omdat, zoals hij tegen een van zijn vrienden zei: “Ik heb meer te zeggen dan ik met één instrument kan uitdrukken”. Hij studeerde korte tijd compositie aan de Westlake School of Music in Los Angeles. Op achttienjarige leeftijd liet hij een van zijn composities aan Stan Kenton zien, die hem aanmoedigde om door te gaan. In 1947 voegde Kenton Graettinger's 'Thermopylae' toe aan het repertoire van de band. Vanaf dat moment was Graettinger, met Pete Rugolo en Bill Russo, een van de vaste arrangeurs van Kenton’s orkest, dat bekend stond als 'progressief'. Stan Kenton's naam heeft misschien het grootste deel van zijn glans verloren onder de jazz-liefhebbers van vandaag. Niettemin is een van de belangrijkste prestaties in zijn carrière dat hij de jeugdige Robert Graettinger de kans gaf om stukken te componeren, arrangementen te maken van standards, en om deel uit te maken van het proces als Kenton opnamen van avant-garde stukken maakte met zijn orkest. Pete Rugolo en Bill Russo componeerden stukken voor big band binnen de jazz traditie. Graettinger heeft daarentegen geprobeerd om ontwikkelingen uit de moderne klassieke muziek toe te voegen aan het idioom van de big band.

Live At The Paradiso Vol 2

Robert Frederick Graettinger (1923 - 1957) componist/arrangeur Tot voor kort was Robert Graettinger alleen bekend bij een kleine kring van jazz-liefhebbers. Zijn compositie, 'City of Glass', opgenomen op initiatief van Stan Kenton in 1951, riep verontruste reacties op van 'chaos' tot 'dit is geen jazz' tot 'Wagneriaanse pretentie'. Graettinger begon zijn carrière als altsaxofonist bij enkele minder bekende bands in Californië, maar hij stopte zijn sax al snel weg omdat, zoals hij tegen een van zijn vrienden zei, "ik meer te zeggen heb dan ik kan uitdrukken met slechts één instrument". Hij studeerde een korte periode compositie aan de Westlake School of Music in Los Angeles. Op achttienjarige leeftijd liet hij een van zijn composities horen aan Stan Kenton, die hem aanmoedigde door te gaan. In 1947 voegde Kenton Graettinger's 'Thermopylae' toe aan het repertoire van de band. Vanaf die tijd was Graettinger, samen met Pete Rugolo en Bill Russo, een van de arrangeurs van Kenton's orkest, dat de reputatie had 'progressief' te zijn. Stan Kenton's naam mag dan het meeste van zijn glans verloren hebben bij de hedendaagse jazz liefhebbers; niettemin is één van de belangrijkste verdiensten van zijn carrière dat hij de jeugdige Robert Graettinger de kans gaf stukken te componeren, arrangementen te maken van standards, en deel uit te maken van het proces toen Kenton opnames maakte van avant-garde stukken met zijn orkest. Pete Rugolo en Bill Russo componeerden bigband stukken in de jazz traditie; Graettinger, daarentegen, probeerde ontwikkelingen uit de moderne klassieke muziek in het bigband idioom te incorporeren.

Beschrijving gevonden op BookSpot.nl

Live At The Paradiso Vol. 2

Tot kort geleden was componist/arrangeur Robert Graettinger (1923 – 1957) alleen bekend voor een kleine groep jazz liefhebbers. Zijn compositie 'City of Glass', opgenomen op initiatief van Stan Kenton in 1951, ontlokte verontwaardigde reacties van 'chaos' tot 'dit is geen jazz' naar 'Wagneriaanse pretentieusheid'. Graettinger begon zijn carrière als een alt-saxofonist bij verscheidene minder bekende bands in Californië. Maar liet zijn sax snel voor wat het was omdat, zoals hij tegen een van zijn vrienden zei: “Ik heb meer te zeggen dan ik met één instrument kan uitdrukken”. Hij studeerde korte tijd compositie aan de Westlake School of Music in Los Angeles. Op achttienjarige leeftijd liet hij een van zijn composities aan Stan Kenton zien, die hem aanmoedigde om door te gaan. In 1947 voegde Kenton Graettinger's 'Thermopylae' toe aan het repertoire van de band. Vanaf dat moment was Graettinger, met Pete Rugolo en Bill Russo, een van de vaste arrangeurs van Kenton’s orkest, dat bekend stond als 'progressief'. Stan Kenton's naam heeft misschien het grootste deel van zijn glans verloren onder de jazz-liefhebbers van vandaag. Niettemin is een van de belangrijkste prestaties in zijn carrière dat hij de jeugdige Robert Graettinger de kans gaf om stukken te componeren, arrangementen te maken van standards, en om deel uit te maken van het proces als Kenton opnamen van avant-garde stukken maakte met zijn orkest. Pete Rugolo en Bill Russo componeerden stukken voor big band binnen de jazz traditie. Graettinger heeft daarentegen geprobeerd om ontwikkelingen uit de moderne klassieke muziek toe te voegen aan het idioom van de big band.

Beschrijving gevonden op Bol.com